-თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ!თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ! თამაზ!
-ჰო ! რა იყო ?
-არაფერი თამაზ, უბრალოდ მემგონი აქ არ იყავი, როდესაც გესაუბრებოდი.
– ა მესაუბრებოდი.
-რა გჭირს?
თამაზი წამოიწიწია და აივნის კარები შეაღო
-რამდენი კვადრატულია?
– არ ვიცი, რა არის რო ?
თავი გაჰყო აივნის სივრცეში, სასიამოვნო სიო უბერავდა, ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა , ბოლომდე გააღო კარები და უკან შემობრუნდა
-გასაგებია, რო რამე დაეტევა…
-რა თამაზ?
-ჰაჰ. ოოო
ამოიხვნეშა
-რა ოოო?
-შენზე რას მეტყვი აბა?
-თამაზ რა დაეტევა, მე არაფრის ამოტანას არ ვაპირებ მაგ იავანზე, სამი ძირი უნდა დავთესო ასე რომ, მაპატიე დაკავებულია დიადი საქმეებისთვის.
-ვა ძალიან მაგარია, წარმოიდგინე კუბო და მის ირგვლივ ანუ უკან, მიცვალებულის თავის მხარეს ჭირისუფლის ნაცვლად სამი ძირი პლანი , მარიხუანა თუ რაც უნდა მოიყვანო
-რა კუბო? მე სიკვდილს არ ვაპირებ და არც არავის მოკვლას, რა სისულელეა.
თამაზიმ ოთახის ჰაერი მთლიანადშისრუტა და აივნის კარებთან დადგა.
-ო ოთარ, მე ვაპირებ
-რას ღადაობ თამაზ? კაცი მოკალი ?
წამოფრინდა ოთარი, მთლად ასეთ თავზეხელაღებულსაც არ იცნობდა თავი ძმაკაცს.
-არა ოთო, გადმომცეს დიდიხანია აფუჭებ ჰაერს და უნდა გააჯვა აქედანო
-ვინ?
ოთარ გაეცინა, მაგრამ ეგრევე გაჩერდა, თამაზი დუმდა, აივანზე გავიდა და გადახედა ოთარს.
-რაიყო ოთარ, შეგეშინდა?
-სერიოზულად ამბობ ამას ?
-კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი! კი!
-ო დაიცა რა, ნუ მეხუმრები
-არა სერიოზულად
-და…
-და რამდენი ?
-ჰო რაღაც ეგეთი უნდა მეკითხა
-შეიძლება დღეს, შეიძლება ერთ კვირაში, მოკლედ რომ აგიხსნა გულს დედა აღარ ყავს, მამა ხომ ისედაც აღარ ჰყავდა.
-ვინმემ იცის?
-კი, ექიმმა, შენ და …
თამაზს სიცილი აუტყდა, ლამის გადაბჟირდა, ოთარმა შიგნით შემოყვანა დაუპირა, მაგრამ თამაზი უარზე იყო.
-და ?
-ო ოთარ, რამე მოწიე და ისე მომისმინე. ჩემმა შვილმა.
-ღადაობ? არ თქვა, რომ. აუ მართლა?
-მეც არ ველოდი, არადა იცოდა ჩემი ხასიათი.
-როდის გაიგე?
-შარშან?
-შაშან? ანუუუ ? ლიდიასია ?
– კი, ცამეტი წლისაა, როგორღაც მიხვდა ლიდია და გადავიდნენ კიევში. ფოტოს განახებ. ისე მე მგავს
-აუ ატრაკებ
-არა მართლა ლამაზია
-კაი რა, ძალიან გამიტყდა ერთი წელია იცი და
-და რა?
– და რა? და რა? და რა რა რა რა რა ?! და რა? და რა? და რა რა რა რა რა….
-ხო არ გააგრძელო, უნდა მეთქვა, ყოველ შემთხვევაში ახლა გეუბნები, მე რომ მოვკვდები შენ გაბარებ , ძალიან შორიდან, როცა სრულწლოვანი გახდება, რაღ საბუთები უნდა გადაუფორმო.
-ანუ შენ მართლა არ ღადაობ სიკვდილზე?
-ეგეთი შავი, პატარა ნიკუშა იუმორიც არ მაქვს.
-აუ რა ყლეობა
-კიი ძაან
-როგორ ხარ მერე?
-რავი ყველაფერზე ერთად ვფიქრობ და საბოლოო ჯამში ვერ ვეწევი იმფაქტს, რომ შენს აივანზე უნდა გავიშოლტო თამაზიმ აივნის ქოთნები ოთახში შეიტანა და გაწვა აივანზე. თუმცა დღეიან მხოლოდ ჩემს თავზე მეფიქრება, დღეიდან რა აივნის ნახვის შემდეგ.
-გადასარევია, კაი დიდებული აივანი გქონია
-შენ რა მართლა აივანზე უნდა დააგასვენოთ
-რათქმაუნდა ორიგინალურად წავიდე აქედან. ჰო მართლა, კუბოს თავი არ ახადოთ და ერთი ორი დღე მამყოფეთ აქ, მერე ჩამაგდეთ მიწაში
-ო ტეხავს
-კაია თუ ტეხავს. ეს რა არის? კაი რა, არ გინდა.
-რაიყო ცრემლები მეკრძალება?
-კი , ჯერ ადრეა, ახლა გავიდეთ სადმე და კარგად დავლიოთ. ჰო მართლა, ეს სამი ძირი თუ არ გაგეზარდა მანამდე სანამ მე გარდავიცვლები, მაშ ვიღაცას გამოართვი.
-ანუ ძირებზე არ ღაოდაბდი?
-არა, თავის მხარეს სამი, მაგარია. დონ თამაზის დაკრძალვა, იდეალური უნდა იყოს.
-ვაჰ, დონ თამაზი. ისე გასინჯული გაქვს?
-კი რამოდენიმეჯერ
– ვაჰ უჩემოდაც მოგისწრია.
-სკლეროზი დაგეწყო, ისე ერთხელ შენთან ერთად მოვწიე. მაგრამ არ გემახსოვრება, მაშინ ლიდიას დაქალს ამუშვებდი.
***
-აი ეს ტიპი გვერდით , რომ მიზის , ჰო აი ეს აპირებს ჩემს აივანზე გაწვეს კუბოთი
გოგონამ უცნაირად გადახედა ოთარს, შემდეგ თამაზს, თამაზმა ხელი დაუქნია მისალმების ნიშნად და შემდგომ ანიშნა რომ წასულიყო.
-მოიცა მოიცა სად მიდიხარ?
-შეშვი ოთარ, მთლად ნუ გადარევ ამ ხალს
-მე ნუ გადავრევ? ბევრიც არ დამილევია, მაგრამ მაგარი უნდა გავატრაკო
-მესმის, მაგრამ.
-დაიცა დაიცა დაიცა, გესმის?! რა გესმის?
-ის რომ არ გითხარი
-გესმის?
-ჰო რავქნა ადრე უნდა მეთქვა. უნდა მეთქვა რომ დარხეული მაქვს ამ გულზე, უნდა მეთქვა რომ ლიდიას რატომღაც მოუნდა ჩემგან ბავშვი, უნდა მეთქვა რომ ასე დიდიხნით არ უნდა დავკარგულიყავი აქედან, უნდა მეთქვა რომ ძალიან მომენატრე, მაგრამ უაზრო სიამაყის გამო ვერ ვბრუნდებოდი ქალაქში, ეს ყველაფერი უნდა მეთქვა.
-ჰო
ოთარიმ ცრემლები მოიწმინდა და შეხედა თამაზს
-ანდერძი დატოვებული გაქვს? ვინმეს დაავალე ეს ამბები ჩემს გარდა? იმედია კი, რადგან მე არ შემიძლია ეს.
-კი ნუ ღელავ, იურიდიული საქმეები მოვაგვარე, შენ უბრალოდ გააკონტროლებ.
-მე გავაკონტროლებ, მე გავაკონტროლებ, რომ. აუ წავედით აქედან.
ოთარი გავარდა ბარიდან, თამაზმა ფული დაუტოვაბარმენს, ბოდიში მოუხადა და გაჰყვა.
-დაიცა! გაჩერდი, სად გარბიხარ?!
-გავჩერდე! სად გავჩერდე?! რა გავჩერდე? რატომ ? სამიძირი? კუბო? შენ რა ყლე ხარ?! მოდიხარ და „აქ უნდა დამასვენო“ ! მხდალი, მშიშარა და ზეეგოისტი სირი ხარ, იყავი და მომავალში როცა ჩაგდებთ მიწაში მაინც ინქები. ბოდიში?! გესმის? რა გესმის რა, შენ მოკვდები და ჩვენ? ყლე ხარ!
მხეცივით ყიროდა ოთარი, თამაზი მხრებში წვდა, არ დაყოვნა ოთარის მუშტმა სახეში. თამაზი წაბარბაცდა, ოთარი გაჩერდა და მხეცივით დაიყვირა.
-მორჩი?!
-ყლე ხარ. ახლა შედი მაგ ბარში და ცივი რამ მიიდევი, თორე გაგისივდება
-მორჩი ?
-რა? რას მოვრჩი? ა შენ გინდა გავაგრძელო? არა შენთის ესეც ზედმეტი იყო. დააწყნარე შენი ეგო, ნუღელავ, მოკვდები და მალე დაგივიწყებთ.
-ბოდიში. არ ჯდება, აშკარად არ ჯდება.
-დაიკიდე, სათქმელი ვთქვი.
-ჰო შენ თქვი, მოკლედ დამახასიათზე, შევალ ყინულზე და მოვალ.
ოთარი გარეთ დარჩა. მთვარეს ეძებდა და ვერ იპოვა, არჩანდა, მაგრამ საიდანღაც მაინც ანათებდა ეს დიდი წრე. ბევრი რამ ამოუტივტივდა, ბევრ რამეზე იფიქრა, ყველას რომ დავუყვეთ, ალბათ მასთან ჩავრჩებით ფიქრებში, ო როგორ ტკიოდა, როგორ ტკიოდა ყველაფერი „დღეს ან ერთ კვირაში“. დღეს ან ერთ კვირაში მორჩებოდა ყველაფერი. დღეს ან ერთ კვირაში. თამაზი რაღაც აგივანებდა. ოთარი შევიდა ბარში, ცივმა ოფლმა დაასხა, უცებ მთელი ალკოჰოლი სადღაც გაქრა და მთელი სხეული თამაზს ეკავა. „სად არის“ „იპოვე“ „დაეწიე“ „იქნებ დღეს“
-შემეშინდა, სად ხარ?!
-მადლობა
დაემშვიდობა ბარმენს და გამოვიდნენ.
-კარგი ფინგალი კი მოგდე ისე,იმედია გულზე არ იმოქმედებს
-ოოო კი
-კაი რა, ახალ საით გავიდეთ?
-არ ვიცი, ცოტათი დავიღალე, აქ ჩამოვჯდეთ
-კაი ნუ ატრაკებ, დღეს არ გინდა, სად ვიშოვო ასეთი გაზრდილი სამი ძირი
-არ გაგიჭირდება, თან ჩემი ბოლო თხოვნაა.
წამოჯდნენ ბარის წინ. ოთარიმ გააბოლა
-ერთი მოწიე
-ვითომ? აიტანს?
-თუ ეგოისტი არაა, აიტანს
-ჰო სადღაც ჩემი გულიც კი ეგოისტია, ასე უცებ უნდა, რომ დამადოს, მაგრამ ვერა, მოიტა ერთი!
თამაზმაც გააბოლა
-კარგია
-იმდენი რამ მიტრიალებს თავში
-მეც
-გეშინია?
-არა შიშით ჯერ არა, უბრალოდ არ მინდა , არ მინდოდა ამაზე ფიქრი, არ არის ამის დრო, ხო ხვდები? შარშან ბავშვის ამბავი გავიგე, სულ სამსახუზე გადავერთე, იქნებ უფრო მეტი ფული ვიშოვოთქო და ჩამოვიყვანო ესენი აქეთ. ახლა ეს შრომა, ეს ფიქრები კუბომ და სამმა ძირმა დაიკავ,ა ახლა ვფიქრობ იამზე თუ როგორი ორიგინალური უნდა იყოს ჩემი გარდაცვლაება, ჩემი გასვენება, ახლა უკვე მთლიანად ჩემზე ვფიქრობ, ახლა უკვე მხოლოდ მე ვარ, არც შენ არც ბავშვი, მაგრამ საქმე საქმეზე,, რომ მიდგეს ჩემს მერე შენ ხარ. მართლა შენ ხარ.
-ვა, როგორც ყოველთვის მეორე, არა?
-არა, როგორც ყოველთვის, ჩემთვის პირველი.
-ვახ, ეს მთვარე სად იმალება .
-რაო მთვარემ შეგიპყრო ?
-არა მასკს უნდა ვთხოვო, რომ მეც გამაკატავოს მთვარეზე. ვაფშე მაგარი იდეა მაქვს
2023 მდე მოიცადე და იქ დაგასვენებთ, იქნებით მთვარე, კუბო და სამი ძირი
-მანამდე შენი სამი ძირი, ჯუნგლად გადაიქცევა
-მომენატრები
-მე არ ვიცი, მე ისიც არ ვიცი იქნება რამე მოსანატრებელი თუ არაფერი არ იქნება, თუ ჩიტი გავხდები ან მძღნერის ჭია, მაგრამ თუ არსებობს მიზერული შანსი იმის, რომ მომენატრო, კი მეც მომენატრები
-ვინღა გაატრაკებს ?
-მოძებნი ვინმეს. ერთიც მოუკიდე აბა .
-ვა მადა გაგვეხსნა?
-მიდი კაცო, ასე მაინც მოვკვდე
-არა დღეს არ მოკვდები, სამი ძირი არ მაქვს, ყველაზე მაგარი 2023 მდე იცოცხლებ, მერეც რამეს მოვიფიქრებთ და კიდევ დიდხანს გაცოცხლებთ. ისე ჩემი გული, რომ მოგცე, ვერა?
მეორესაც მოუკიდეს. მოვიდა,წავიდა,მოვიდა, წავიდა და მოვიდა.
-კაი იდეაა, ერთი დღე შენ დაისვენე, მეორე დღეს მე დავისვენებ, ასე მორიგეობით ვცვალოთ გულები.
-იცი რა ტეხავს?
-აბა რა?
-ტეხავს. ძალიან ტეხავს. მართლა, მართლა , მართლა, მართლა მართლა. აი მინდა გული მოგცე, ჩემი გული, მაგრამ არ შეიძლება, მართლა მინდა, აი ძალიან მინდა, იცხოვრე რა, რატომ არ შეიძლება?
-გეტყვიან შენ გჭირდება ეგ გულიო
-მარგამ მე არ ვიცი მჭირდება თუ არა? უგულო ოთარი, ოთოოო უგულო ოთოოოოო, ოოოო, ო
-ოოოოთო, უუუუუგულო, ოოოოთოოოო და გუუუულიანი თამაზიკო? არ ჯდება მე გულით და შენ გულის გარეშე?
-აუ რა დაგარტყი.
-ისე სახეში არავის უხევია, არასდროს, მადლობა, სიკვდილის წინ დამაფინგალე. მესამეც რა.
-ვაჰ, ვატყობ შენ ძალიან ძალიან ძალიან ძალიან ძალიან ძლიან გაგისწორდა.
მესამეც გააბოლეს
-ბარში ვიჯექი, ერთი დამევასა, მივედი ვესაუბრებოდიდა უცებ გაჩერდა ყველაფერი, თავში ცხელმა სითხემ გადამიარა და გულისკენ საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, მემგონი გავითიშე. დილით პალატაში გავიღვიძე და ექიმმა ამიხსნა, რა , როგორ , რანაირად, რამდენი ხანი შეიძლება ვმართოთ და ასე შემდეგ. ეს ნახევარი წლის წინ იყო. ნა ხე ვა რი , ნა ხეეეე ვარი.ჰო ისე კარგი ქალი იყო, დილით რომ გავიღვიძე პალატაში დამხვდა, რატომ არ ვიცი, მის მერე ვატრაკებთ ხანდახან, ხან მასთან ხან ჩემთან, ერთი თვვის წინ, როცა მასთან ვიყავი, გათავების შემდგომ იგივე დამემართა, მაგრამ გონება არ წამსვლია, საშინელმა ტკივილმა და შიშმა შემიპყრო, მთელი სხეული ტკივილი იყო. ჰოდა მაშინ, კვირები დამითვალეს, ოპერაციაზე საუბარი ზედმეტია, აქ მითუმეტეს.
-ო ატრაკებ. ახლაც გყავს?
-კი ერთად ვართ. პრინციპში გამომრჩა, რომ მაგანაც იცის, ახლა არ დაიწყო შენზე ადრე რატომ გაიგო. ორი თვის წინ გავფრინდი უკრაინაში, ბავშვი ვინახულე, მანამდეც ჩავფრინდი ერთი ორჯერ, ბავშვს ავუხსენი და წერილი დავუტოვე, ვუთხარი როცა რამე დამემართება მაშინ გახსენითქო, იცი თვალები ვისი აქვს. ფოტო ვერ განახე, მაგრამ იცი ვისი თვალები აქვს?
-აუ აუ აუ მოწეულზე რატომ მგრუზავ? აუ იცი, მოდი ჩაგეხუტები, მოდი და ჩაგეხუტები.მოიწიე, რაღაცას გავიხსენებ მეც, მსგავსს.
თამაზი ახლოს მიუჯდა ოთარს, ჩახუტება არ უნდა, მის ფეხებზე თავი დადო და ცას ახედა. ოთარის ყბაც მოჩანდა, კისერი, ყბის ზედა მხარეს თმები.ოთარმა დახედა თამაზს, ახლა თვალებიც დაინახა.
-რა უნდა მოყვე
-ფეხებზე ჩახუტება, რაიყო არ შეგჭამ, მოკლედ გაატარე. აუ მეტს აღარ მოვწევ და აღარც შენ, გაიგე !
-არც მითხოვია. დამშვიდდი, არაფრის მეშინია, ავხედავ ცას და ჩაგეხუტები თუ ჩამეხუტები, არ მახსოვს როგორ მთხოვე. ნუ მიბრაზდები, რავქნა, ვკვდები ბიჭო ,აზრზე ხარ ყველაფერი ახლა იწყება და მე ვკვდები.
-რატო ახლა,მანამდეც იყო ბევრი რამ? არა? ახლა თავიდან იწყებდი.
-აუ გთხოვ, ერთი ორი წუთი არაფერი არ თქვა, გულს დაადე ხელი.
ოთარს ეგონა, რომ დაზიანებული გულის ცემა ხელისთვისაც შესამჩნევი იქნებოდა და მართალიც აღმოჩნდა. რითმულობა სადღაც დაიკარგა, სადღაც შორს, ყველაზე რითმული ,ყველაზე მოწესრიგებულიი და საათივით ზუსტი ორგანო, სულს ღაფავდა, მაგრამ თვალისთვის შეუმჩნევლად.
-და შენ ამას გრძნობ ?
-კი, ამ ბოლო დროს ყურები მიგუბდება და გადასროლის სიმძიმეს ვგრძნობ, გულიდან, თითქოს რაღაც გადავარდა და უნდა გადავყვე.
-გტკივა?
-არა უფრო მძაბავს და მახსენებს, რომ „კუ კუ , აქ ვარ“ „შენთვის ცელი ამილესავ, შენკი ზედაც არ მიყურებ?“
-აუ დამბურძგლა, რა ყლე გრძნობა იქნება.
-კი , ახლა ვგრძნნობ რომ გული მქონია, მაგრამ არეული, ვადაგასული, დაჭმუჭნული, ნახმარი, უვარგისი და და არ ვიცი კიდევ რა.
-იმედია საფლავის ქვაზე დახატვას არ მომთხოვს ვინმე, შენი სახელით.
-კაი რა, რა დასახატი ვარ, არა რომც ვიყო არა, რამე წვეტიანი მოვიფიქროთ.
-ო კაცო, მაგარი იდეა მაქვს, ქვაზე დაბადება გარდაცვალება დავაწეროთ მარტო. უკან კი ის სამი ძირი დავრგათ, ქვის უკან.
-შეხედე შენ, ანუ მთვარემდე ვერ გავქაჩავ ?
-წამოდექი სირო, ჩაგეხუტები.
თამაზი წამოიწია, ოთარიმ ძალაინ მაგრად ჩაიკრა მკერდისკენ.
-აი, მესმის გულის ხმაც ასეთი უნდა
-გაჩერდი!
ოთარს (მოწეულ ოთარს) სჯეროდა , რომ მის გულისცემას გადასცემდა თამაზს და ყველაფერი დამთავრდებოდა, ან ისე მაგრად ჩაიკრავდა, რომ გულები ამოხტებოდნენ და გაცვლიდნენ ადგილს.
-არ გამოვიდა ! დარჩი , არ გაინძე მაგრამ არ გამოდის !
-რა? რა უნდა გამოსულიყო.
-ვიფიქრე გულები ამოხტებიან და გაუცვლიან ერთმანეთს ადგილებსთქო.
-და რატომ? მე რომ ვიცხოვრო და შენ არა, რა?
-მე არ მჭირდება გული, ასეთი გული და მარტო არა.
-არა მართლა სერიოზულად.
-ჰო შენ შვილი გყავს, მე რომც მოვკვდე, შენ შვილი გყავს, ის ვიღაც ქალი ვინც ნახევარი წლის წინ გაიცანი და კიდევ სხვა ხალხი. დიდი ამბავი ჩემი წასვლა, იდეაში მაინც შორს ვართ ყოველთვის.
-და შენი სიკვდილით, შენ რა?
ოთარმა მაგრად მოხვია ხელები, ბოლოჯერ კდიევ გაიფიქრა „ე ერთიც და გაცვლიან ადგილებსო“, მაგრამ არა
-წავედით. დღეს ჩემთან დარჩები თუ იმ ქალთან ?
-წამოვალ შენთან, კარგად უნდა გადავხედო აივანს.
-შენსას არ იშლი , წავიდეთ!
-ხელი გამიშვი, ვერ გავცვალეთ გულები.
-ჰო კაი, გიშვებ .
***
-აივნის კარებს აგიჭედავ იცოდე!
-კარგი ჰო, გადავივლებ და მოვალ.
ოთარმა იაივანს გახედა. სიცივემ აიტანა, სიცივემ რომელიც აქამდე ალბათ არასდროს შეხებია, ოთახში საერთოდ არ ციოდა, გარეთ ოქტომბრის მიწურული იყო. ხელები გაუთეთრდა, კანკალმა აიტანა. წარმოიდგინა, როგორ ახურავენ კუბოს თავს და იკარგება სახე, სახე რომელსაც სამი წლიდან იცნობს, რომელიც მის ხელში შეიცვალა, სულ პატარა, სულ თოთო ახლა ახალგაზრდა და ცივი ასვენია სადღაც გაურკვეველ საწოლში, რომლიდანაც არ დგებიან. წამოფრინდა და აბაზანის კარებს დაუწყო ბრახუნი
-როგორ ხარ?
-რაიყო მშვიდობაა? მალე გამოვალ!
-კი კი , უბრალოდ როგორ ხართქო.
თამაზი დაბნეული გამოვიდა
-გული ხომ არ გტკივა?
-არა რაიყო
-არაფერი, უცებ ზალაში მჯადრმა, წარმოვიდგინე ყველაფერი და გავიყინე
-გეძინება?
-ვერა, შენ?
-ჩაი დავლიოთ და ცოტა ვისაუბროთ, აშკარად ცუდად იმოქმედა შენზე. სულ თეთრი ხარ.
-არ მოკვდე!
-არა, არ ვკვდები, დღეს არ ვაპირებ სიკვდილს
-გულს გაგიცვლი
თამაზს ჩაეღიმა
-მემგონი უკვე გამიცვალე, ასე კარგად დიდი ხანია არ ვვყოფილვარ, უფრო სწორედ მშვიდად
მიდი წყალი აადუღე და მეც მოვალ.
ოთარს გაეღიმა,. დიდი ხანი არ ჩანდა მის ცხოვრებაში, ეს ცოცხალმკვდარი ადამიანი, მაგრამ სიმძაფრე, ტკივილი და გრძნობები დიდი იყო. ვერ მიხვდა რა ხდებოდა. მას მარტლა უნდოდა გულის გაცვლა, მას მართლა უნდოდა მის მაგივრად სიკვდილი.
-მოდი ჩამოვასხი.
-და მაინც, რატომ გინდა რომ მოკვდე?
-იცი, არ მინდა ის ტკივილი გადავიტანო, მირჩევნია მე ვიყო შენს ადგილზე, მირჩვენია მართლა გავცვალოთ გულები. ძალიან მირჩევნია, ძალიან მჭირდება, მინდა, ასე უნდა იყოს, მე არ უნდა ვიყო, არ გესმის, ვერ გაიგებ , რას გაიგებ მეც არ მესმის რამ შემიპყრო.
თამაზიმ ჩაი მოსვა
-კარგი ჩაია.
-მე…
ოთარი წაიქცა, შუა სამზარეულოში გაიშხლართა, მივარდა თამაზი, სახეში ურტყა, არ ჰქონდა რეაქცია, პულის გაუსინჯა, ვერფაერს ვერ გრძნობდა, დაიწყო ყვირილი და თან ხელოვნურ სუნთქვებს უტარებდა. უცებ შეჩერდა, წავიდა მობილურს გამოუძახა სასწრაფო, კვლავ განაგრძო ხელოვნური სუთქვა. 10 წუთი.
-10 წუთი გავიდა? 10? ამდნეი ხანი. ვერა? ვერ უშველით? მას არაფერი არ სჭირს, ის ჯანმრთელია? არა რატო ცოცხალია, არ გესმით, ის ცოცხალია, ჩემზე მეტად. რას შვებით, რატომ აფარებთ სახეზე, ასე ნუ მიგყავთ, ვერ ისუნთქებს, გახსენით ელვა ! გახსენით მეთქი.
დახედა ოთრის გათეთრებულ სახეს. მიმიკები აღეოდა ხელოვნრუი სუნთქვის შემდგომ. უსიცოცხლო სახე, დანგრეული გადათელილი
-რა შენ? რა შენ? რა უდნა გეთქვა,რა ? რატომ ვერ გადაიტანდი, რატომ ?
-დაწყნარდით ბატონო, პოლიციის განყოფილებაში უნდა გადაგიყვანთ დაკითხვაზე.
-გთხოვთ ელვა არ შეუკრათ, სულ ცოტა გაუხსენით, იქნებ …
***
-გულის მწვავე უკმარისობა.
-კი მაგრამ მისი გულისცემა, ის ხომ, ის იჯდა ჩვეულებრივად, ის საუბრობდა,უბრალოდ გათეთრდა ცოტახნით და დაეცა გესმით ის ჩემზე ცოცხალი იყო.
-არა ვერ იქნებოდა თქვენზე ცოცხალი ,რადგან გულის სერიოზული მანკი ჰქონდა.
-არა რაღაც გეშლებათ, ის სრულიად ჯანმრთელი იყო, ეს მე უნდა მოვკვდე დღე დღეზე.
-არ ვიცი, დასკვნა ასეთია. დანარჩენი თქვენზეა, თუ არ ენდობით ექპერტიზის დასკვნაას შეგიძლიათ შეიტანოთ სარჩელი.
-არა, მე…
-კი სამი ძირი, მისი იდეა იყო, საფლავის ქვაზე მხოლოდ დაბდება გარდაცვალება და უკან სამი ძირი. არა, რაღაც სასწაული მოხდა. ჩემს ექიმს ვესაუბრე,ისიც გაკვირვებულია, თითქოს არც არაფერი ყოფილა ჩემს გულს.
-მართლა?
-ასე მეუბნებიან.
-წახვალ უკრანაში ?
-არ ვიცი, ოთარის დასაფლავებას დაველოდები, მანამდე შენ სამი ძირის ამბავი მომიგვარე.
თამაზმა ტელეფონი გამორთო და საწოლზე მოისროლა. მკერდს ხელით შეეხო, გული ძლიერად მუშაობდა, ისე როგორც საჭიროა, არ უნდოდა ამაზე ფიქრი, არ უნდოდა გულის ამბებზე ფიქრები, მაგრამ გული სიღრმეში იცოდა, რომ ერთ ღამეს, როცა მას ოთარი ძლიერად ჩაეხუტა, გაცვალეს გულები.ეს ხომ აბსურდია, არა ?!
***
-იცი გუშინ მესიზმრა, ჩაის ვსვამდით უცნაურ ბაღში, რომელიც ბზის ბუჩქებით იყო გარშემორტყმული, იმის იქით ვერაფერს ვარჩევდი, ჩვენს ცენტრში ვიჯექით და ჩაის ვსვამდით. იცი, დაასრულა ის წინადადება.
-რომელი?
-მე თი რომ იწყებოდა?
-და?
-მიყვარხარო მითხრა. გესმის, აქ ხარ?
მწვანე კითხვები 